AMERICAN DREAM
Powstańcy listopada ... [ 1830 ]
Oto miejsce, gdzie śnić się mają sny „ keep doing ”
Na brzegu dziejów poprzez morze wlokącej się męki
Stanął lud, na ufnym placu szepcze z cicha swój lament;
(...) Myśmy, nie jedli od dni trzech i więcej ( kiwają głową )
To prawda ( wszyscy razem ) zwarta ich grupa w kręgu
Te słowa słuszne ( w rozpaczy ) mówiące o wszystkim.
Nie znając języka; major - Leopold Chłopicki - na czele grupy bieży
Spięty w ramionach z zastępem swoich zacnych rycerzy.
Hałasują rankiem. Na rdzewiejących zawiasach - brama
O prostych drzwiach zamykanych na skóbel - rygiel.
Ociosane, wielkie kamienie leżą - na prawo na lewo ...
Jako siedzenie ( oczekującym ) mogły by iście posłużyć.
Patrzą w krąg ( daleko gdzieś ) bije ich bęben przeznaczenia ?
Pobiegł do jeziora - rękami wodę czerpie
Twarz i głowę z podróży potu zmywa.
Wężowych oczu połysk ( krwistych ) jak wino z winogron.
Odgarnął włosy ( cel był wzniosły ) z prawdziwą pasją
Zawsze tak było gdy jeszcze pod dawnym żyliśmy prawem.
Wszyscy słusznie powstali ( dziękować Bogu ) triumfalnie
Żeśmy się tutaj dostali ( na szlak ) Obiecanej Ziemi !
Z daleka od złego co w Ojczyźnie się spełnia - Kraju korzeni.
( Chcąc łatwiej sens słowa wysłowić na suchych wargach ) ...
Potrzebne nam było z Ukochanego Kraju - uchodzić !
Spokoju w czystym sumieniu - nigdy nie odzyskam
Wszystko mię dręczy (się lękam) i strach niepokoi ...
Iskierką nam było uciec aby świat ujrzeć - zreformowany !
Ojczyzna jest nam jak Matka !
Milcząca - Cierpliwa - Bolesna !
Raz na czas jakiś z ludzkiej winy - potrzebująca daninę
Którą, zabiera gwałtownie skaleczoną bez zasad pożera
Krew lubi - najwierniejszych synów
Ofiara z mieczów i kos napewno nie poszła na marne.
Z pamięci o śmierci - zrodzi się wymodlone dzieło.
Za nicość w wysiłku za usta sprzedajnych - żelazna kurtyna !
Zawyły wilki gdy głowy ścięte spadały przed stręczycielem
Jako duch wszechobecny wyfrunął ptak - Orzeł Biały,
Z czerwoną wstążką każdy szczegół potrafi przemawiać.
Lud wie – przypomina sobie słowa – dowody nosi w pamięci
Wściekłością dusze napełnia (tych) co tam bez wyjścia zostali !
Usta otwiera dramatem o mroku ludzkiego cierpienia.
Począł zamyślać się - tu ( chyba się zgubił ) o czym gadał ?
Rozliczne ( po polsku ) naszym znane tylko zwroty ...
Chcący na nowo sens powiązać, mnóstwem splątanych myśli.
- Niewoli łańcuch - krzywoprzysięstwa - blizny - milczącą tajemnicą
- Rosja - - - dziś - - - nam - - - macochą - - - zadartonosą
- Złą - - - szpetną - - - co gorzki - - - chleb nam rodzi
- Cierpki - - - skamieniały - - - jednym gestem - - - ladaco.
- Zesłańczy ze szlochem - Sybir !
- Tam, wichry świszczą - czarne cienie się wiją
- Tam, pierwsza zbrodnia i kara w chańbiące wyroki
- Tam, człowiek i zwierz w jednej norze się kryją
- Tam, ciemność jest wieczna lamentem na uwięźi kroki
- Tam, umierają w oderwaniu od świata znikają z oczu
- Tam, spytać ? Wszystko nieczułe na boskie wyroki !
Tu, Wolność w drodze - stawia pierwsze kroki ?
Tak, tak, już się stało i niechaj nie będzie inaczej ...
Niechaj nikt z Was zebranych nie myśli bez znaczeń !
A Wy - sprzymierzone nam ( ponoć ) - - - Lordy ?
Pozwólcie - niech nasza brać - zasili - Wasze hordy ...
A będzie to Naszym wspólnym zwycięstwem !
Nasze marzenie wsród Was niechaj ostanie ?
Uchwałą Senatu z dnia ; 12 maja 1834 roku.
( ... ) Nadaje się 235 wygnańcom z Polski , przywiezionym do Stanów z polecenia
cesarza Austrii ... 36 sekcji gruntu na obszarze 6 mil kwadratowych na terenie Illinois
lub Michigan – podzielony na równe części pomiędzy nich!
Po upływie 10 lat, obdarowani uzyskują prawo do tytułu własności , o ile przez te lata
sukcesywnie, bez przerwy, będą zamieszkiwali i uprawiali zajęty „ township „
oraz zapłacą cenę $ 1.25 za aker w ciągu tychże 10 lat sukcesji ...
Dookoła - ślady lodowca i przeszłość z rylcem na grzbiecie
Starte przez czas łęgi, morenowe wzgórza, olszynowe lasy
nicią kolorów na bagnach rozrzucane torfowiska
Ze szczyptą niepokoju kołyszą się wietrzne brzozy.
W okolicy głęboka cisza w niedoścignione dukty polne
Własnym traktem skręcają ufnie, czas jakiś się tłoczą,
Łopiany odżyły, pomiędzy rozstajem na świat się proszą.
Jakiś ptak się obudził i ruszył do lotu podniebnym szlakiem.
Oczy zobaczą wtedy uwierzą, że ktoś tu jest nie-rozumny !
Toż to wbrew naszych przodków zwyczajom - brać każą i znowu
Nie dają przez widzimi się ! Przecież tak robią ślepi bardziej niż krety.
My się modlimy aby dali nam dobro a nie rumieńce na twarzy ?
Bolesny obraz o smutnym staliśmy spojrzeniu - wszerz łąki
Ciszy biała lić, obok siebie echo z oddalaniem się wiatru
Wygnańcy na nowo ( na próżno ) śpiewają pieśni budzące nadzieją
Z dzisiaj na jutro strząsają płatki z - - - „ obiecanej ziemi ” .
darczyńcy nadal milczą ...
Dym się kołysze w urokliwy widok wspomnienia wywłóczy
Spójrz tylko w dal ( hen ) rzędem łąki i noc taka letnia
Tak samiusieńko księżyc wędrujący ( na pełni ) się mizdży
Wśród krzewów bezszelestnie po gałązkach się wspina.
A my jak te „ zabłąkane ptaki ” - - - Panie - spojrzyj na nas.
Nasz Kraj ukochany w pamięci naszej trwa - zapisany
Pomiędzy datami zwichnęta prawda ( na wschodzie ) nie to co chcemy
Nie wolno nam o tym nie myśleć, że tak na okrągło wygląda rzeczywistość !
W bezmiar burz zaplątało się nasze życie w bitewnym płaszczu
Tu, ( głos ściszając Chłopicki ) - nam potrzeba jakiegoś pomostu ?
Cholernie mi głupio wbrew temu co się mówi w rozpaczy
Obraca się wokół uczuć, drobne pęknięcia z wyrzutami sumienia.
Wiatr, głaszcze obiecane im zboża, w popłochu źreją jare
Kłosy, złocistym oddechem ciążą do słońca w obfitości
Kiściami rumienieją maliny z nieba strącaną czerwienią
Podrywają się polne maki, dostają wskazówki ze środka ziemi.
w takt pieśni się kołyszą...
( ...) Uradowani Powstańcy przystąpili natychmiast do dzieła.
Wybrano dwóch przedstawicieli w osobach majora Leopolda Chłopickiego
i Jana Perchałę, którzy udali się do Illinois wybrać najdogodniejszy teren.
Wybrali ziemie leżące nad rzeką Rock w stanie Illinois przy drodze do Galeny.
Rzeka przepływała tu przez środek, podnosząc przez to wartość terenu.
Grunta wybrane przez Chłopickiego nie były nigdy wymierzone.
Ponieważ zbliżała się zima, postanowiono pomiary odłożyc do wiosny następnego roku.
Kongres jednak nie pokwapił się z ich zlecaniem, powołując się na przepisy stanowe.
W myśl tych przepisów – podobno nie wolno było w ten sposób dzielić ziemi ?
W między czasie na terenach osiedlali się inni osadnicy z Irlandii i Niemiec.
W czerwcu 1838 roku prezydent Jackson ...
tereny – niby” polskich gruntów” - nadał Indianom!
Więc, na początku były słowa ( tak zawsze bujne wsród polityków ) !
Minione wieki w burzliwe dzieje sporne nie do pozazdroszczenia
Łzy bohaterów i prochy pokoleń co w wawrzynie polegli
Bóg - - - Honor - - - Ojczyzna - - - faktami są potwierdzone
Wygnańcy ( rozpaczą związani ) odmówili powrotu
Nasz dom w niewoli pod zaborami ( ofiarą wrogów ) w potrzebie !
235- ciu - powstańców ( jak guzik nieszczęścia ) co krtań zaciska
Siedmiu jest oficerów - reszta - żołnierze ze swoimi bliskimi
Są - inwalidzi - bojem ułomni i chromi - co się nie poddali.
Ludzi z konkretnym zawodem - jest kilku kowali,
Dwójka krawców - kupcy ( nie znający języka ) w ząb obyczajów
Wszyscy - to Nasi ( w potrzebie ) z ambicją z przyszłością do życia !
Wygnańcami jesteśmy tutaj w obcym nam z wolnością kraju !
Nasz majątek stanowią smutkiem piekące wspomnienia.
Przeszłość i rychła nadzieja na przyszłość !
Pracowite wieść życie pragniemy tu razem z wami - - - siać
Dla Nowego Kraju za sprawą duszy - wybieraliśmy !
Spełnienie tego niech będzie naszym - oświadczeniem !
Opatrzność w swej przezorności ( musiała to być pomyłka ) ?
O dwa miesiące nieskorzej pozbawiła nas ciepła rodzimego Kraju !
Pragniemy takowy tu w Stanach Zjednoczonych Ameryki
Założyć - Nową Polskę - wskrzesić ! Gdzie, nasi zacni rodacy
Ocierając grzbietem pejzaże być u kresu zwichnięej męki
Moglibyśmy się tutaj zebrać w gromadzie żyć w szczęśliwości ?
Mając to właśnie na widoku - - - uprzejmie prosimy,
Wasze dostojne Zgromadzenie o przyznanie nam ziemi
Która, pozwoli żyć hojniej, dostatniej z własnej pracy rąk.
Zgromadzić ku sobie - Wygnańców, naszych rodaków ...
Którzy, skłonni są przybyć do Waszych gościnnych brzegów,
I tu stać się - sprzymierzeńcem - Zjednoczonych Stanów !
Kongres najwidoczniej przestraszył się Nowej Polski ?
Nie wchodząc w szczegóły ( obiecanki cacanki ) okrężnością słowa
Do przydzielenia „ obiecanej ziemi” ... nigdy nie doszło!
Aby, sparaliżować starania o utrzymanie się w jednej gromadzie
nie chciano pozwolić „ Naszym „ skupić się w większej wspólnocie !
W obawie ... aby nie powstała ... „ Nowa Polska” w Ameryce !!!
Wiadomo; że w ślad za pierwszymi ... przybywali by w pośpiechu następni.
Po roku 1870, - - - nasilenie - - - kilkakrotnie się wzmogło.
(...) „ Pierwsze wychodżctwo rozleciało się jak liście z wiatrem ulotne
jak książka z kartkami nie oprawiona, czcionki nie ściągnięte w ramy.
Następna emigracja (ludowo/wiejska) - stała się bardziej osadnicza
podobna do księgi o mocnej skórzanej oprawie. Im to zawdzięczamy
że ; Polonia , zaistniała ... Siermiężnej rzeszy ... polskiemu chłopstwu”.
Gorączka złota wypruwa resztki snu, nadaje rytm, wszędzie dociera
Śmiałków ekspansja na wiele mil, zapachy szkockiej whisky
Za „Wielką Wodą” szczęścia spróbować bez zmartwień
Osiedlić się blisko siebie gdzie lampa roztoczy krąg światła
Koniecznie w otoczeniu ziomków być spokojniejszym.
W gromadzie raźniej ( na okrągło ) gwarzą po swojemu !
Tajemnica języka doskwierała ( Naszym ) wszędzie ...
Od zaraz im długa droga i wszędzie podejrzliwe spojrzenia
W czamarce życiorys chodzących po rogatkach ulic
Odwiedzają fabryczne bramy przysłuchując się obcej mowie
W żupanie, w buciskach ( z cholewkami ) zachlapanych błotem
W poszukiwaniu pracy z pianą na ustach w obyciu własnym uwikłani.
To coś bolało mocno w sercu dudnienie, gdy los niewdzięcznie im się odkłaniał ?
Z sił opadnięci ze zmysłów idą - - - zbratane twarze z Małopolski
Podkarpacia, Wielkopolski z Kaszub, Mazur ze Śląska.
Synowie Gór - - - łacni pracy przy mularce w garbarni,
Piekarni, abo i trumny zbijać z przychylności losu ( bądź kany dłonie zaczepić ) !
Wszędzie nadzieja patrzeniem w szpary okiennic po plakatach, po płotach.
Od miejsca do miejsca ( cholewiakami ) wydeptana ziemia.
Dokąd-kolwiek nie pójdziesz wszędzie z niechęcią - płacą marnie !
Ino - - - $ 5 - dolców - - - idzie - - - wyżyłować na tydzień !
A głów zewsząd kłaniają się setki, kobiety w chustkach, w serdakach bezsilność
Odbiera im zmysły - wygłodniały ból, którego nie uśpi. Wyje pusta kieszeń.
NO VACANCY - - - No Vavancy - - - na magię słów - wytrzeszczają oczy !
No, Not yet ! Śmiech wsród świadków zdarzenia, kręcące głową manewry
Po drodze od realizmu do wściekłości wylewają łzy !
Krzykliwi w ślepych uliczkach obracają się dookoła, trącają ramionami.
Patrzą łaskawie z niemocą łzawą jak chleb im się oddala.
Cóż mogą zrobić przytłoczeni w tak rozpaczliwym mieście ?
( ... ) Fucking Poles are wandering around and bothering us
otwierają drzwi i słysząc wymownie odchodzą !
Czy tak już zostanie ... ?
Wiedzą jedno ! Wedle złamanych reguł - bez Ojczyzny,
Niewola, waśnie tam i kamień groby przygniata !
Widzieliście - cztery orły - co w górze - fruwały ?
Ruski , pruski, austriacki - a na przodzie - Nasz Biały !
Już nie długo czasu trzeba - może trzy pacierze
Biały Orzeł - czarnej szelmie - powydziera pierze !
Wznieś się w górę Orle Biały - Boże spraw ten cud ...
Niech Zwycięstwo Polskiej Sprawy - dostąpi Nasz Lud !
Jak długo nasza wiara rozgrzewa polską krew
Tak długo Polska cała - bo Polak - jest jak lew !
Wolni duchem - Wolni będziem
Z Orłem w sercach będziem żyć !
Uchodźcy - sierpnia 80 ...
bez żadnej wersji wariantowej
zbuntowani wobec ludowej Polski
na znak protestu manifestują
swoją niechęć werbalną
to niewątpliwie prawda
rozpierzchli się bezpowrotnie
po kilku nieudanych próbach
nie było w tym logicznego związku
kwestia to ważna nie raz bolesna
wplątana w wir spraw nieskończoność
na swoje wcielenie wciąż głębszy
kaganiec i klątwa na dno socjalizmu
linią rozległą postulatów korowód
obalone pomniki przeszłości
za warte śmiechu dziś uważane
bezcelowe karne zakłady
na przyczółkach świtu internowani
nieświadomi i słabi bez krzty złej woli
ubek wśród nas za odpłatą czatuje
i tak się nie dowiecie ?
dziś trzeba głośno i w glorii o tym
o wydarzeniach o których milczą
z tego powodu żywimy nadzieję
o czynach pamięć musi trwać wiecznie.
Rio Grande ...
W istocie to takie wytrwale proste
tylko tak trudno o tym mówić
jak otwierać aby nie otworzyć
nowych pogmatwanych przepisów
Kongres przemawia w gąszczu prawa
haos suchością słów urzędnicza niemoc
na psy schodzą w poprzek nurtu
z dygotaniem duszy na zielono idą tłumy
w księżycowym półmroku szeptem
noszone słowa cekinami swiatła
cienie malują kontury życia pstrą
ciszą w ciemności otulone postacie
po pas po pachy żywiąc nadzieję
zanurzają się w myślach zatopionych
po brzegi głębia wypełnia nurt Rio -
falą nadzieja upragnionej wolności
niebios pogodnych i głębia nocy
na pustkowiu ukryta w udeptanej ciszy
na ofiarę losu ziemia wymarzona
wolność w niewidzialnych rękach
kaktusy plagą i tłem oślepionym tułaczom
co fruną marszem przez marzenia
w nagrzaną skórę świeża bryza
w nagrode darem dobrodusznym
zabrane z sobą brzuchate bukłaki
nawilżają krtań z głuchawym łoskotem
plagami komary dokuczają zawzięcie
wygina się rzeka niczym grzechotnik
kontrolerzy jak codzień z salwami swiateł
sprawdzają rewir od świtu do świtu
obszar jest rytmem sciszonych stóp
przenoszą marzenia przez zieloną granicę.
Podpowiedź, na lepsze jutro ...
W skwarne popołudnie o lepkim bezduchu powietrza
Po dniu codzienności, znów wracam w to samo miejsce
Naznaczone koleją losu z koniecznością nocnej pracy
Trwającej w biegu swoistych przeznaczeń, gdzie
Rzecz się dzieje na obrzeżach autostrad, skąd ludzie
Pojawiają się i odchodzą z poczuciem braku i niespełnienia.
Nocki mijają gorzko, godziny, tygodnie, miesiące, czasami lata
Boże, jakie to wszystko ślepe, rzeczywistość z nową specyfiką
Być obcym wśród swoich.
Zwady, zawiści, których nawet noc nie ujarzmi
Walka o awans, o lepszą kromkę, zastawiane pułapki
Przecież miało tu być tak pięknie ?
Praca to naturalny porządek rzeczy.
Zamykam oczy uwięziony w pajęczynie myśli
w oddechu żywej chwili
pnę się coraz wyżej windą o zawrót głowy
w uszach zaleganie
do czterdziestego czwartego piętra,
gdzie pracuje legalnie
na nielegalnych warunkach z innymi
podobnie jak ja w tyglu – bez „języka”
zlepek ludzi o różnych manierach
z całego świata - najwięcej zza żelaznej kurtyny
Wschodniej Europy - dogorywającego już raju.
Na czas w roboczej kreacji
zaznaczyć swoją gotowość na posterunku
piętnaście minut przed szturmem
odbijając zegarową kartę
nakręcić sprężyny wędrującego zegara
aby nie oszukać pracodawcy
Tu, pracuje na podobnych warunkach
grupa polskich - - - „janitorów”,
Sprzątając hektary na czyimś suficie
starając się o względy - podlizać się zwierzchnikowi
dostać bonusa od „bossa“ w nagrodę - lepszy floor.
Nad moim ( floor-em ) już tylko Bóg …
daleko księżyc zmęczony goracem i wiatry.
Pożądana winda tu nie dochodzi
trzeba używać schodów.
Przez okno patrzę z góry na cały świat
świat o czterech stronach
Gdzie, nie ma – co prawda – żelaznej kurtyny
zakorzenionych w pamięci przykazań
znajduje oparcie i wiarę.
Krople deszczu monotonnie spływają po oknie.
Ludzie w popłochu gonią, przed kroplami się chronią
na hulajnogach pędzą, pojazdy tyralierą deptają kałuże.
deszcz zmywa z ludzi winy wszechobecne
więc płacze człowiek z deszczem
z niebem płacze, zostawiając swój slad - rzeką
która, się topi w deszczowej powodzi
samochody koła swoje moczą
jeden po drugim
jadące gdzieś w pośpiechu
z koniecznoscią zdążyć przed północą
dojechać na czas
w sypialni zasnąć.
Niebo płacze i ziemia płacze do nieba ...
( a gdyby tak zamiast deszczu )
Spadała nam z nieba manna
ale, komu i na co –
potrzebne by były beczko-pojemniki ?
Znów to samo, robota w pośpiechu pogania
aby, jej tylko głupio nie zgubić ?
Czasem tak myślę gasząc światła w kantorku
czy mocno w to wierze ?
czy lubie swoją prace ?
czy taki zostanie – każdy następny mój dzień ?
Napewno się nie chce
ale muszę
iść do szkoły
zacząć się uczyć języka
od tego chyba najlepiej zacząć
zmieniać swój status
tutejszy los.
lipiec-1980,
w skwarny, wilgotny do przesady dzień, cały tydzień nie do zniesienia.
Muzyczna kariera
(chrześnicy)
Monisia, chce grać na pianinie
klawisze ma jednak na równi oczu
siedząc po turecku sięga do pulpitu
nóżkami nie sposób dosięgnąć podłogi
kiedy jej palce mogłyby grać
nogi dosięgnąć podłogi
ochota jej minie
grania na pianinie
czasami tak się zdarza …
Rankiem
w hałaśliwym tłumie
w wielkomiejskim traffick-u (zatorze, korku)
w luksusie samochodów
on – człowiek sukcesu
jeździ do biura
na Manhattanie
Spokojny
Pewny siebie
czuje siłę swojego portfela
po południu – lunch
obiad w Hiltonie
golf
basen
siłownia
wieczorem teatr
dziewczyny łatwe
piękne garnitury
samochody
konie
casino
uciechy
i
tylko
księżyc wie
że nocą pije
samotnie
żeby zapomnieć
ze łzami w oczach
swojego brata
b u m a
grzebiącego
w śmietnikach.
dziadek uczył jak patrzeć ...
1
na koniec dnia gdy wracał po pracy
w domu zalegała cisza
jak makiem zasiał na barkach
przez jedno serce najdroższe
koronkę odmawiało się wieczór
siadaliśmy pospołu gromadnie
przy ciepłym piecu ten sam początek
akt wiary - zdrowaśka - za Podhale
Pan Bóg nie opuści tej ziemi
za nic na pustkowiu stworzył raj
w nieokreślonym bliżej miejscu
gdzie wszystko rośnie jak na ziemi
z wysoko podniesioną głową
w ciszy język splątany
jesteś Polakiem masz polskie obowiązki
na głos rzeknięta tajemnica
łan owsa przeciąga się w ciszy
dojrzałe zagony wpisane w naturę
środkiem wyboista droga
biegnąca na spotkanie do wioski
2
dom wyjątkowo rodzinny
na niewielkim wzniesieniu
pola i łąki ubrane w kwiaty
trzymam je do dziś ciepłą dłonią
dziadek uczył nas patrzeć
na świata rytuał
błogosławioną radę dało mu życie
a życie całe jedną jest radą
radować się trzeba z tego co jest
nigdy nie bądź zazdrosnym
o szczęście
kiedy zagości osłodą u innych
dookoła dosyć jest żrenic
co tobie zazdrościć będą
3
rzekło jeszcze w przezorności
swojego gniewu i złości pilnujcie
kto swego języka nie spląta
ten nogi nie może mieć splątane
kim byś ty człeku nie był kolejno
zachwytem zyć jest trudno
a kiedy dorośniesz
na miarę godności nalezy się uczyć
nie gesty piękne oznaką człowieczeństwa
potężni świata z nudy wszyscy pomarli
przed śmiercią głowy skłonili pokornie
do wnętrza ziemi jak jeden zeszli
ci wszyscy którzy pałace wznosili
ze setek tysięcy dóbr i rozkoszy
tylko odzienie z sobą zabrali
bo to doprawdy dobytkiem ich było
tym się okryli co innym dali.
4
lepiej jak człowiek ciepły spokojem
dobre imię z szacunkiem po sobie zostawi
niźli by pałac - wypełniony bólem
szanować każdy szczątek oszczędzać
oszczędność wielką jest cnotą bezsprzecznie
śmierć powiedziała - majątku tam się nie bierze
nieoszczędny niczego mieć nie będzie
i sam wart jest niewiele
„ ziarnko do ziarnaka - uzbiera się miarka”
5
dziadkowe serce ulegając wzruszeniom
na widok pierwszych stawianych kroków
podrzucaniem do góry otwierał nam usta
nie dowierzając jak szybko rosną dzieci
odmierzał wzrost co pare miesięcy
rysikiem znaczył na framudze od drzwi
bez zdejmowania roboczego ubrania
uczył jak kopać piłkę i tanczyć poloneza
wnuczkom zrywał najpiękniejsze kwiaty
znużone powieki gładził bliskością
dobrotliwie ujmując zaspane rączęta
otulając troską dziadkowską czułością
wciąż słyszę w sercu z ust kołysanki
radość i dumę wspólny trud dzieląc
otrząsnął się zamilkł - cierpliwie tu czeka.
podhalańska kapliczka u Tylki w Wisconsin
przycupła przy drodze podparta gontem
opasana powojem z cierniowego głogu
paciorkiem skał z pobliskiego potoku
wypełniona od modlitewnych intencji
na końcach palców pod arkadami rzęs
majówki sprzed lat do Matki Opiekuńczej
trudno uwierzyć
Chrystus Frasobliwy
zgarbiony w zadumie
zatroskany o bezkarne wróble
noszące suche źdźbła
zamyka się w przemijaniu
dosłownie i w przenośni
może On płacze
naturą rzeczy rękę przyciskam do skroni
w nostalgii rozmawiamy cichą modlitwą.
Cudowny to cłowiek ...
1
Rod widzioł zwierzęta - temu tyz zawzięcie gazdowoł
Po gazdowsku, o kozde ździebko troscył siy gospodorz
Tutejsi ludzie, scyrze uprawiali kozdom piędź ziemi
Przez zycie stąpajom twardo, zostawijom ślady
Nie cofajom siy przed doskonalsym sposobem
W śtuce przetrwanio oko opatrzności / zwycajnie bez cudu /
Za 50 / piędziesiąt / złotych dwoch chłopów ode dnia
Przez calućki dzień do nocy okładało snopki cepami.
Na spólstwie, ludzie razem wymiennie siy wspierali
Dziś ... nie jest juz tak opaternie jako drzewiej.
Tu, tyz mo zewsząd ozgrzone ręce do dalsego zycio
Co prowda, nie haruje dorobkiem jak hań na gazdowce
Po nocy, nie wynosi ostrewek do grapy - kany boginki
Krzyżyki cyniąc, na despet - mlyko klogały w skórlotach
Zamknięte na skóbel, skryły siy w górskich jaskiniach.
Tu [ w siapie ] w fiberglassowym hełmie zuchwale
Zapino kozdy kolejny dzień [ przy obróbce desek ]
Na „ lajnie” tnie z długości i nikt go tu nie poganio.
Syćka go sanujom [ od foremana do bossa ] sumienny
Zno powody istnienio, nie schodzi z wytyconej normy
Nie biadoli - na kozdym kroku ozpiero go energia.
Nie sposobny do krzywdy cynienio - plotek sionio
Wraźliwy z osobliwom twarzom myślami przewodzi
Bystry; do przesady dokładny, ogłade mo wrodzonom
Opaterny; od zaroz w mig spamięto syćkie detale.
Wyjechoł w sile wieku ( dobry był to cas na zmiany )
W rozpoznawcyj przesłości nie godoł o tym nikomu
Na Podhalu, dzieci pięcioro i żonka ( krapke ino młodso )
W obrębie stołu syćka cekajom na Świątecne prezenta !
Wse mu siy kotwi ... markoci ... banuje za Swoimi !
Styrany - po pół nocy - ślęcy z telefonem w gorzci
Zadowniono cułość wraco i łący dwie części świata
Odległe - robi siy bliskie - niewyraźne - wyraźne !
Z pamięci wystukuje numerki na komórusi ... ( komórce )
Żyjemy w epoce ( cyber – fiber ) łący nos potęga przekazu !
2
za przycynom Rózy, sto cierni wode pije ...
( ... ) Teściowo, w gruncie rzecy siedzi u nos
w te razy posła na grzyby z Dorotkom
( pięć rocków jej w grudniu minie )
telo samo co Tobie,
w chałupie ojca brakuje
( Dorotka ma jesce trzok starsyk braci )
Teść pojechoł do lasa -
nojstarsego wzion do pomocy
drzewiyj na gazdowce trzymali zawse dwa konie
( kaśtanka i gniadego )
Gniady do ciągu był noremny
mioł taki gwołtowny charakter
trza siy było wystrzygać i nie siepać za lyce !
Owce do dziś chowiymy - bedzie ik blisko kopa
więksość śnik som o tym casie kotne
od zawdy przysadzomy jagnięta
odplekajom siy odchowajom
na wiesne sprzedajyme wełne
wtej - płacom najlepiej !
Opróc nos [ nikogo nima w chałupie ] ostawiyli nos samych
Mos ... za to buzi ... od swojej Rózi !
Dalecy [ na Skypie ] z tyźnia na tydzień
z miesionca na miesionc
rozdzieleni - ostali sobie blizcy !
Rozia kce ... coby downe kąty pozostały w jego pamięci
Jakimi były drzewiej ... przed laty ... takie nosi w sercu.
Ten dom podhalanski - podobny jest setkom innyk
W kozdym ś-nik brakuje kogosi !
ballada o trzech synach ...
w Arizonie, wody - jak na lekarstwo ...
trzy kobiety idące do miejskiej sadzawki
aby zdroju zaczerpnąć
w pobliżu siedział starszy człowiek
w nędznym kapeluszu wyblakłym od słonka
przysłuchuje się przypadkowym rozmowom
każda z matek przed sobą
wychwala zalety swojego syna
- mój ... ( mówiła pierwsza )
- jest zwinny jak akrobata
- nikt nie jest mu w stanie dorównać
- mój syn ... ( mówiła druga )
- ma głos śliczny jak harfa
- nie ma drugiego na świecie
- kto mógłby poszczycić się
- głosem tak pięknym
a ty ... co powiesz o swoim synu ?
zapytały - trzecią ( kobietę )
długo ... nic nie mówiła
- sama nie wiem,
- co mogę powiedzieć
- o moim synu ?
- jest dobrym chłopakiem
- jak wielu w tym wieku
kiedy konewki były napełnione
kobiety ... ( rozmowne przed chwilą )
skierowały się w stronę swoich domów
za nimi starzec podążył
nieudolnie człowiek wędrowny
syn gór skalistych
naczynia z wodą ciężkie
ramiona kobiet wiotkie
obolałe od wysiłku
zatrzymały się
aby końdek odpocząć
zrzuciły z siebie jarzmo
dwóch młodzieńców do nich podbiegło
pierwszy ... ten co był na ustach
dzisiejszego dnia wychwalony
rozpoczął (show ) błaznuje
stanął na rękach w dół głową
nogami wierzgając wykonał gwiazdę
otoczenie uwierzyć nie może
drugi ... na wprost przeciwnie ...
kowbojską balladą wzruszył
a głos miał jak słowik
ludzie otoczyli ich kręgiem - patrzeli
z podziwem z założonymi rękami
ach, ach, co za piękne numery
trzeci ... ( przybywa ) podszedł do matki
na siebie zarzucil ciężkie nosidła
oddalił się skromnie w kierunku zabudowań
- ( matka pierwszego ) do starca
- cóż powiesz o naszych zdolnych synach ?
- o synach ?
- gdzież oni ?
roześmiał się starzec ironicznie ...
sam nie wiem, w którą stronę mam iść
po drugie, martwie się ich jutrem !
