TO AMERICA WAY … ( ... ) Rodacy ... bracia i krewni ... spotkajmy się w Teksasie !!! Niechaj to bedzie nagłówek z listu pisanego do swoich braci, kuzynów - zam. w Płużnicy Wielkiej na Sląsku ... przez ojca Leopolda Moczygęba – ( franciszkanina z okolic San Antonio w Teksasie w latach 1853-1854 ) ... sam będąc tam na posłudze duszpasterskiej - wsród osadników koloni niemieckiej. Przyjeżdzajcie - - - a rychło ... Ziemi, tu mają pod dostatkiem ! Żadnych podatków - - - w perspektywie danin ! Żadnej branki do prusackiej armii. Słonecznie ... cudowny klimat ... zlewa się z sennym niebem W czeluści ogród uprawiać ... ile się tylko (za) chce. Patrzeć jak łany uwodzą porannym śpiewem Falują wyprostowane, bez nie-pewności jutra, do słońca się śmieją Bażanty, za fałdą terenu, zielono w puste przestrzenie Dobrym owocem rodzi ziemia, nie na daremnie Wierna pokaźnym łanem zakwita w kęs chleba i wina Wiecej, niż ludziom potrzeba przez cały rok - uwierzcie Bóg, dał do szczęścia ryb pełne rzeki i przyszłość głęboką Raczy nam dać ziemia w duchu dobroci przez lata Na każdym tutejszym zagonie wyżywisz siebie z rodziną Niewiele pracy potrzeba przy jej obfitości, sen wymarzony Albo ... roztropnie ... kupić i sprzedać ... z pomnożeniem dochodu ! Nie ma sensu, zbyt długo się zastanawiać ( od zaraz ) bez namysłu, zabierajcie swój cały dobytek Sprzedajcie marne zagonki, ugory – poniechajcie Zezbierajcie się w chętnych - - - całe wasze rodziny Na rzetelny sposób - - - ( ja ) - - - to - - - wam obiecuję ! W tutejszych stronach, życie potrafi utożsamić swój wyraz ! Na pierwszy plan ( wylewa się tło wiekopomne) złapać oddechu nie mogąc W glorii - wielkimi hasłami - ryte wieści w mig obiegają okolice Płużnicy Wielkiej, Toszek, aż do Strzelec ( pod strzechy ) dobiegły W żyłach Ślązaków - mrowią wcielenia - nieznane im światy ! Kiełkowały i rosły ich serca - drążone - świetlaną przyszłością ! W ludzkich rozumach nie ma odpoczynku. Ksiądz Jegomość - - - świętą prawdę prawi ! Na oczywistość [ wino z gąsiora ] sygnowana wieść się powtarza Burzeniem krwi w żyłach, nadzieja szczęśliwych się wyłania. Jawi się z szumem teksańskich łąk i pól ... [ szansą się staje ] Dzisiaj ... jutro ... pojutrze ... to takie proste ... jak nigdy dotąd!
Ku - - - „ Teksańskiej ziemi ” ... Jechali - - - przygodnie - - - do Bremy, Bremerhaven nie mając pojęcia, dokąd ta ślepa droga się iskrzy i nocą błyska spod kół sfatygowany dym kopci z komina w pulsujących drgawkach zziębnięci trzepoczą się ludzie chcący za jednym przysiadem dojechać do celu. Tobołki lokują w końcowym wagonie, za plecami wychodek nadyma policzki. W uroku spojrzenia przygodne twarze mijanych na [ bahnhof ] wzdłóż torów - dzień i noc ... w ciągłym upojeniu, Na własne spozierają - sponiewierane ręce. Wio – Hetta – Wiśta – Prrr r – Curik – za pługiem – był nawrot ! Od dziś – nie będą musieli batem zacinać ... Koń, opaternie w zakleszczonej szczęce ślepym milczeniem głowę chylący ufnie - wędzidła mowę dusił - zaciskając wargę. Kiedy, bat bije po zadzie. lejce i słowa skore do przekleństw Pełnią nadzieji śniedż się wdziera do pługa i lemiesz trawi. W rozterce nad martwą bruzdą, własny wyśniony portret Odganianie myśli przeoczonych w przeszłości dwoistym lustrem w wyobraźni prostego człowieka. Na małą chwilę, strach wietrzą i trwoga wędrującej grupy Włóczęga, skryty w noc - czatuje - więc czujność pośród sukman Od dna po karb w haftkach zapięci na ostatni guzik Wciąż, nadsłuchują echa. Martwi cudzych kroków szorstkość. I znów cisza, postokroć, to co przeżyte pozostanie z nimi. Lśniąca myśl przemyka [ w oczach pamięci ] całe lata przychodzą Za każdym razem pytają; czy łaska - już na nich spłynęła ? Wszystkie odcienie szarości i mgła zwisa strzępkami z gałęzi Życiodajna równina, pełna kwitnących sznurami sadów Zbóż, falujących świeżym chlebem i miodem. Dłuży się w sobie - droga poprzez - Dolną Saksonie.
Zwyczajem – nos wścibić wszędzie ... Grupa wędrowców od [ bahnhof ] kroki kieruje ku brzegu morza Nie widać bojaźni [ na samprzódzi ] z uwagą trzeba obserwować Wszystko tu inne – na głowę się kładzie pęczniejącą obręczą Zniża się wieczór – huczące morze i grube liny zgrzytają zagadką Nikomu się przypochlebić – gdzie i na jaki wsiadać okręt ? Jakieś tu dziwne panuje prawo i brak wrażliwości ? Od rana siąpi, wilgoć, na tle swiatełka latarni trzepocze bandera Wiatr zeskakuje – wzdyma trwogę piętrzącej się wody Srebrną falą obmywa falochron, zimne ze zgrozy niebo Sunie wskroś uliczkami. Ludzie się tulą pod kapotami. Instynktem wiedzeni - wartę trzymają przy krzyżu, Oczy mrużą do Panny Chwalebnej – Pełnaś Ty łaski! Ich wędrówka podszyta rozpaczą złowieszczego przekazu Nic nie mogą odczytać ani zgadnąć przyczyny Nad własnym losem [ przejmujące ] mówią pacierze, Naobkoło – wszyscy wtórują – ze śląskim akcentem. Ty - - - Panie - - - jeden - - - wisz najlepiyj ! My na klęcząco szukamy Ciebie - idąc za wiarą Dzięki Tobie - - - duch nasz ożywa Krzyż - - - co go ze sobą niesiemy i dzwon Też jest z naszej - - - rodzimej kaplicy ! Zwady niech (za)przestaną istnieć. My, zaś razem - - - razem - - - bądźmy - roztropni ! Po rampie – świat się zahuśtał, ponad wszelką wątpliwość Żwawiej podchodzą gęsiego - wyżej - wyżej - dziarsko Schodami, chwiejnie – na pokład – WESER , ANTONIETTE, ( oba żaglowce ) Szare żagle mają [chorągiewek tysiące] kołyszą się na wietrze Mnóstwo tęsknot i nerwów, radosniej serca pęcznieją. Zygzakiem, monotonny horyzont, początkiem nowej wędrówki Przecierają oczy – pomiędzy żaglami – mewy kołują.
Na , wolę boską ruszyli - - - 26 września 1854. 265 - tonowa drewniana łódz, a na niej około - 250 - ślązaków może i wiecęj było luda ... ( niektórzy gwarzyli, że drugie tyle ich było ) ... nikt ich nigdy dokładnie nie zliczał ... Zatłoczonym żaglowcem ruszyli ... w pierwszy życiowy rejs! WESER ... zapięty na ostatni guzik ... Trwając na głębiach obrócony twarzą do fali Prąc przed się orze jak chłop lemieszem skibę wywraca Tam, jakiś człek stoi z kuferkiem, otwarta gęba Mokre oczy patrzą do świateł i zgiełku Dłużą się kwarty z miesiąca W międzyczasie człowiek zabija się sam w sobie Stygnie noc, zaczytana w gwiazdach Dzień, znów się wypełnia słonecznym olśnieniem Jasność myśli zaczyna pulsować z oddechem - zachwycać Wszystko co nowe, to slepe intencje. Pora zmierzchu, noc na morzu Sny, mają z zapadłych wiosek W niewiadomych porach dnie im się dłużą Cierpki w ustach samogon – pozwala się rozweselić Ku rozpaczy w głowie – chyba znów błądzimy ? Przez ten wiatr porywisty - szalupa się przechyla Cisza zapadła, patrzeniem oślepiona noc się przeciąga Twarzą w twarz zachmurzone niebo i bryza upajająca ! Poniedziałek - - - żagle ustają - - - po raz pierwszy bezradne Przecierając oczy - łzy się ronią - - - Nasza - - - skonała ! Pod gołym niebem - - - żona – J. Moczygęby – zmarła Brzemienna była, pod fartuchem maleńkie serce rosło ! Spojrzeniem szeptała – Kocham Was – Drogie Istoty Niemocą słów - dech jej zaparło – taka młoda i piękna ! Mąż ( na nią ) z czułością spogląda i gładzi po włosach Drżący w każdym słowie, twarz w dłoniach skrywa. Co będzie z ciałem ? Sygnaturki jęk dobiega spod ramion krzyża Wali do wewnętrz martwej ciszy – raniąc każdą cząstkę. Morze rozpaczy rozhuczało się gradem łez. Od tchnienia - duch lżejszy - odeszedł - uniesiony w przestworza. Niewiasty z olejkiem, w pobliżu bledną najpiękniejsze słowa Następnej godziny [ głęboko tonąc ] nie ma już po niej śladu Kipiela morza i brak słów – świadkował zebranym w duszy. Kronikarz [ powtarzając słowa ] notuje w sztambuchu; Nie dane jej było dotrzeć do celu – odnaleźć właściwego klucza Los tak zrządził – niesprawiedliwie – jakież to straszne ? Dzień, znów wschodzi jak co dzień, od dednia samego Jutrznią, śpiewaną ze zdrowym rozsądkiem przekonując wiarą. Zaszyfrowanym widokiem rozkwita z obu stron błękit na niebie Fale wody poszarpane na strzępki, znów przyjaźnie się łączą W cieniu, mnóstwo postaci w beztroskiej mowie Od żaru, krew w żyłach zaczęła tłoczyć się zuchwalej. Patrz , widzisz ( hen) przed nami - - - ląd - - - ku nam zerka ! Port na widoku – portowy brzeg – oczekiwanie znojem się zmaga Do niego wpływamy – ziomkowie – chórem – pieśni śpiewajcie ! Na kolanach – zwyczajem – fale wspomnień wracają do granic. Odżywają na nowo słodko brzmiącą pieśnią – Boże, coś Polskę ! [ On] – ciągle widzi ukochaną postać, jej uśmiech sprzed dwóch dni Widzisz – te, bujne gałęzie – rozcapierzone – w dziwnym przekazie Zobacz, to – palmy, jak w naszym małżeństwie – spoglądają na siebie Na powitanie – ich bose stopy – machają ramiona – ślą pozdrowienia.
Ziemia obiecana ... Już wyrok wypełnił się w boskiej dobroci Na nowym lądzie zuchwalej śmieją się twarze Patrzeć, zrozumieć, do wnętrza iść trzeba Wśród dróg zabłądzeni, przełykają ślinę Gdy obcy z kpiną spozierają im w twarze. Półgębkiem uśmiech, patrzeniem przez ramię Wędrówki koszmar - niewiadomy początek Byle nie okazał się eksplodującym dramatem? Odrzućmy pychę, która nadyma policzki Ostatnia deska ratunku - skrzywiona. Na przodek - krzyż weźmy - na trudną drogę Nieśmy z honorem los człowieka Na ( obiecanej ziemi ) po jej bezkresach Poczniemy (wnet) nowe życie budować Nie (bez) powrotu w Ojczyste progi ! Niezbadane są nieba wyroki ? Ludziom – od pól wyrwanym ... Z kraju niewoli – rozterek, wojen i nędzy. Dziś, wznosimy do nieba ramiona Tułaczy los w podarunku troski Tłumnie szczęśliwi z dotarcia do celu ! Hołd – czynią – dla portu Galveston Przechodniom w Meksykańskiej Zatoce Pod niebiosa pieśń leci ... Serdeczna Matko ... Bądź - nam żywym strumieniem Iskrą pośród ścieżyn bezdroży W rozterkach znaki Twej mocy ! Czując treść i wydżwięk słowa Coś za coś. Nic tu po nas ! Dzisiaj jak nigdy - uważajmy na siebie Skoro gasnąć będą latarnie !
Rzucają się w oczy ... Ze zdwojonym echem nurza się zachwyt skojarzeń Od portu idą w głośnej mowie – kolejna uliczka Na końcach nerwów, kurzem podłoża docondrane stroje. Katanki, sukmany, tradycyjnie na supły Z koronkową kryzą w motywach – fartuchy, czepce Kiecki, trzepoczą zwiewne u śląskich niewiast Obrąbkiem kończące się – w pół łydki W purytańskiej Ameryce, w jej [ interior ] Za nieprzyzwoitość wielką uchodzi ! Na nogach schodzone – komiśne chodaki Z litymi cholewkami wyblakłe buty odświętne Kościółkowe – sznurowane pokracznie ciżemki. Chusty wzorzyste z frędzlami, uśmiechają się szale Wełniane kubraki z pętlicami w obrębie kreacje U obcych wzbudzają – nieufne boczenie ! Są tutaj zagadkom, niecodziennym przejawem. Mieniąca się w słońcu dziwacznie wystrojona chalastra Snuje się niczym pies po Indianol-skim porcie Zamaszyście szurając buciorami o jałowy piasek Tam i nazad [ czekają na kogoś ] kto im doradzi ? Co mają robić ... w którą udać się stronę ? Od kogoś ... pozyskać ... wiarygodne namiary ? Swojaka, księdza [ krajana ] jak na złość Nie szło uświadczyć ... za – Kyrie Eleyson ! Pogubił się hetki – Nasz Naród w czekaniu Po okolicy, ciasnymi krokami, ściele się ugór i piasek Grunt kiepski, umierają drzewa, nadzieji zieleń zbladła. Wśród jęków modlitwy i przekleństw Winniśmy wzgardę dać winowajcy ... Jeśli Bóg istnieje – poczujmy się zawiedzeni ! W takt ociężałych kroków nieliczna już grupa Po bezdrożach, samotnie szła za cieniem w nieznane. Do – San Antonio – z ciszą na ustach – to znów ze śpiewem Iść nam potrza – inkszych pomysłów nima – trza obadać, skąd ten list do Płużnicy dotarł o treści tak złudnej nadzieją ? ( Je tyż człek bamontny - jak niy wiy prowda - podropiy sie ino po glacy ). Spijając słońce, idą w drewniakach, w chodakach, na bosaka, przez pola Przez równinę, stopą pełną jadowitych tarrantul. Grzechotniki, pełzają w ciemności – patrzą na swoje stopy Kroki w natłoku stawiają ostrożnie ... a kysz ... a kysz ! Przodem - wsród spojrzeń z wyrzutem spraw cudzych ... idą - meksykańscy farmerzy. Zmówieni w porcie – właściciele rozklekotanych wozów, zaprzągniętych w rogate bawoły. Wiozą przybyszów (zawzięty) dobytek – poświęcony krucyfiks i dzwon z rodzimego kościoła!
Dzień ... w gorącej przestrzeni męczą się słońcem mozolą z wiatrem upalnym na twarzy wieczory nieco zimniejsze w księżyca cieniu stoją pierścieniem rozlewa się noc ślepa po stronie nieba galaktyka w ciemnościach rozmodlona przypatrując się bacznie nurtom w strumyku, raźniej przytupują nogą z łoskotem piasek na suchych wargach w swym gniewie przegrani barwą wikliny otuleni padają rzędem Wody im brakło nogi krwawo płaczą kojoty w ciemności szybsze od antylopy poprzez zakątki drogi nieprzebyte garstka z nich - na wieczność ustaje umierają na płaskim niczym patelnia stepie dookoła dziesiątki – tysiące mil bezludzia bez trumien na zwłoki kaktusy jak drzewa z cierniem kłującym boleśnie. Wędrowali uparcie ... noga przy nodze pomiędzy ciernie blizny, swoją miarą los ich był srogi na wybranej drodze Ziemię za pościel najwygodniej mieli i niebo – za przykrycie – migoce w ciemnosci gwiazdy spadają, zewsząd kurz klęski i plagi i widmo śmierci kpiąco zwodzi i dalej ogarnia ironicznie trwoga. Ktoś nam tu robi dowcipy - takie niewybredne ? Stosując je całkiem nie w pore ... Zdrada – oszustwo – ponad wszelką wątpliwość ! Ktoś, prawdą rzuca w oczy i waśń podburza ... Ksiądz – nie jest [ czysty ] wyrugował krajanów ! Bożej Mądrości – polecajmy skruchę ... Z przyciszoną wrzawą, burczeli pod nosem!
ks. Leopold Moczygemba, franciszkanin, pionier polskiego osadnictwa w Teksasie.
rozmachem szli – za daleko – zaszli ... był dzień - 21 grudnia 1854 „w San Antonio osadnicy jakimś cudem odnaleźli księdza - Moczygembę, który powiódł ich znów około 100 kilometrów na zad, do miejsca, gdzie za kościelne pieniądze kupił dla przyszłych osadników ziemię od irlandzkiego bankiera Johna Twohiga ( przepłacając podobno - cztery razy )”. Meksykanie wyładowali toboły z wozów, zainkasowali umówioną należność i odjechali. I tu mały happy end: niedoszli osadnicy pozostali mocno zaskoczeni ; sami ... na płaskim, jak patelnia stepie. Nie było tu nic, nic kompletnie. Dookoła - dziesiątki mil ukrywanej pustki. W wigilię Bożego Narodzenia ksiądz Moczygemba odprawił – ( pod sławetnym dębem ) - pierwszą mszę dla osadników. Był to symboliczny początek osady ... nazwanej - Panna Maria. Pod dębem – odprawiono wigilijną pasterkę ...Panna porodziła niebiańskie Dzieciątko W żłobie położyła małe pacholątko Pasterze śpiewają na multankach grają Hej - - - kolęda ... kolęda !!! Skoro pastuszkowie o tym posłyszeli Zaraz do Betlejem czem prędzej bieżeli Witajże Dzieciątko - Małe Pacholątko Hej - - - kolęda - - - kolęda !!! Hej – bracia czy śpicie? Czy aby baczycie - dziwy niesłychane ? Trwoga ta od Boga - - - właśnie, coś się dzieje ? Jasność w nocy, choć nie dnieje – my ją taż widzimy ! Ino się boimy – patrzeć na to nocą – serca nam truchleją ! Z pastuszkami razem dziś się radujemy ! Gloria ... z aniołkami wraz wyśpiewujemy ! Bo ten Jezus z nieba dany ... Weźmie nas między niebiany ! Hej, kolęda ... kolęda ... grudzień się zjawił nagle ... podkradł i przycupnął ... z zamkniętymi oczami wróg i przyjaciel ... przedswiąteczny nastrój podnosi na duchu ... - - - no i ze wschodu – nie napadało ... - - - nie nawiało – nie zabieliło z nienacka ... - - - nie zimno ... - - - nie marzniecie ... wyście się - dość na śnieg napatrzyli ... dość, wam nasypało po twarzach ... teraz będzie już zawsze ciepło ... boso, po trawie można tutaj cwałować !
modlitwa ... / nie jest orydinalna - uzdajana przez autora całości - APK / - ks. Leopolda Moczygęby do Matki Bożej Dziekczynnej – po ich przybyciu do Texasu... 24 grudzień 1854 - Świynto Maryjo - Dziewico ... Wiekuisto ... Kaj yno umiyłowanie Syna Bozego, Kery, bezgraniczniy upodobał se Tobiy Coby wydżwignońć pamiyńć poponad chóry janielskie: - Wysłuchoj Ty nos i modlij się za nami wandrusami a beztoż szczynśliwcami Co tukej ... Dziynki Oćcu - szczynśliwie doszusowali. - Świynto Maryjo - wspiyroj Ty nos i wstawioj się za nami : Pochlybioj - coby Bóg, uwolniył nos i strzog od wszelechniejakich złości - Od wszelechniejakiego niebeśpiyczeństwa, - Co na nos czychać łase i skore belekaj. - Od wszelechniejakich mitręg, tropacji, marasu. - Człek ich ominąć nie jest sposobny ! One stojom na naszyj drodze i bez końca medytujom ! - Świynto Maryjo, Dziewico - Dziewic, od wszyskiego zgubnego wspiyroj nos fest yno bezto do samego końca - nie puść nos po omacku - Świynto Maryjo, Pani nieba – od wiekow Królowo całego świata wspiyroj nos wdycki w każdym kroku - Ojcze nosz, keryś w niebiosach - Świynto Maryjo - nadziejo wandrusów - - - modlij sie dziś za nami ... wesprzyj Ty kożdygo – dziś tu markotnygo - smutnygo - zalęknionygo. - Świynto Maryjo, najdobrotliwszo pocieszycielko uciekajoncych sie do Tobie, Ty nos wspiyroj i módlij się za grzychy i zaniedbanio podle naszygo żywota. - Świynto Maryjo - wysłuchoj - pytomy ! Nos, co tu - na obcej ziemi żywot skorzy zaczynać wzdycki sie do Ciebie uciykomy, niek-by nosz ludek - odczuł Twojom pomoc - - - zawżdy. Tukej - dycki fajnisty wiaterek zawiywo. Widzis tera, wiela poradza dać uciychy. - My, błagamy wsparcio. Świynto i Chwalebno, najmilyjsza Bogu ze wszyćkich Niewiast. - Matka Dziękczynna - - - Panna Maria - - - na dobre i na złe !!!Panna Maria - - - na dobre ... ( choć więcej na złe ) Boże, któryś na pustyni Błogosławił pięciu chlebom Niech Twa łaska nam przyczyni Chleba, życia, ku potrzebom. Bądź na wieki pochwalony nieśmiertelny Panie Twoja łaska, Twoja dobroć nigdy nie ustanie Uchowaj nas, dopóki raczysz na teksańskiej ziemi My, lud wierny, skrywany pod skrzydły Twojemi ! Tyś nam słoneczko świeciło nad głową I księżyc srebrzysty prowadzisz za sobą Tyś gwiazdy rozrzucił w przestrzeń lazurową Tukej zima w kręg bez śniega - jasnolazurowa
* * * Kiedy oczy otwierał nabrzmiałe lękiem na Amen Wzniósł je ku niebiosom i wyrzekł w pokorze Ty, co opiekę masz nad tym wokoło Myśli moje, słowa moje – pobłogosław Boże Potem wiernych – troski, znoje Poświęconą skropił wodą Wielki Boże, dary twoje Niech do szczęścia nas zowiodą. Noc ... głucha pustynia otoczona strachem dookoła cisza ani ptak się nie odezwie ani liść na wątłym drzewie razu nie zaskomli głucha cisza hen daleko dziarsko księżyc wschodzi splendor widać nieba w mroku kroków roztargnienie matce oczy mdleją czuć westchnienie bólu dwa grzbiety pękate spódnica spodnioki dycki patrzom pod nogi pierwsy krocy mąż brodaty gadzim jadem ukąsana omdlewa niewiasta nie potrafi iść przed siebie moje serce jest dla ciebie w domu małe dzieci widząc kogoś w czerni dramatycznie zasłaniają oczy bliskich śmierć, wielki ból
Na pustkowiu łzy Gdzież ta chata mchem obrosła Co mnie wychowała ? Gdzież jabłonka tam wyrosła Co w ogrodzie stała ? Gdzież to źródło czystej wody Z pod ziemi bijące ? Gdzież ten widok w duszy młody Jak kwiatki na łące ? Chata w gruzach obalona Źródła bić przestały Jabłoń w kaktus zamieniona Jeno łzy ostały. Dola ... w ocak ciymno serdce boli i zapłakać kce siy pódym sukać lepsy doli wywoływać w lesie. przyjońć chlebym, solom przyjońć W scyrej gościnności Odezwij siy lepso dolo I zawitoj w gości. Na pustaci między krzewa Darł siy pośród ciszy Ale słowa wiatr odwiewa Dola nie posłysy ! * * * Och - ni mosz tu ciynia jako w olszynioku w lyszczynie co gowa osłoni Och - ni mosz tu wtóru bo strumyk nie płynie ze szmerem po błoni ! ku nim tęskniy z wieczora z jutrzniom wzdychom i płacze com pożygnoł nie wczora jutro niy obacze !
Gwarnie dziś wszędzie, tu i tam …
1984 wrzesień, odbywa się Sejm Związku Podhalan
Po tylu rokach poświęceń, upadków i wzlotów,
Stoimy przed faktem w góralskim przebraniu
W gnioździe, w Biołej Izbie nie sukojmy suflera
Chciejmy być samodzielni, według włosnej koncepcji,
W wykrzycanych dyskusjach, zdaniach krótkich,
Zamiast bojek, pokazujmy naskiego cłowieka, rodoków
Na obcyźnie, ozmiyłowanych po ostatnie rzędy ...
W naskiej, góralskiej tradycji i zwyku.
Sabałowo nuta, spod smycków siy wymskła
Ulatuje, precki siy nosi, po nieswojej dziedzinie
Gęślanym echem, po zrębak dziwacnyk budowli
Miłość ku ślebodzie, w radości śpiew siy rozlego
W powietrzu, fabrycnych kominów dotyko
W promieniu kilku mil, niebotycne wieżowce
Z niepokaźnym kościółkiem pośrodku.
To hyr nas ( honor w diasporze ) roki bytowanio
Pasierbów miasta nad słodkim jeziorem Michigan
Podhalańsko misja, by swoim wnukom przekozać
Nute, po nucie, puścić w obieg, naskie obycaje
Choć obcy widnokrąg i życie biegnie tu innym rytmem
Stulanie języka. Podholanie wiedzom o tym nojlepiej
i rosnom w świadomości, nicym ta data – dziś tako okrągło.
Po tylu rokach, po tylu ... na straży marzeń, w harmoni
50 ... [ p i ę ć d z i e s i ą t) z honorami mineno w paradach …
Galowe przyjęcie, urocysty obchód – kwiaty
Sejmowy Bankiet, wstęgi przecięcie – na nowy cas.
Moc ludzi przysło, na ucieche sala siy wypełnio – tłum i zgiełk
Wyzdajani, spojrzenia w szeleszczące tybety, jedwobie,
Fiolety. Klejnotami oblepieni w szlachetne kruszce.
Dziś siy paradzom, tońcom, pijom. Faluje tłum wytworny.
Muzyka gro, do zgiełku wtóruje, rozplątuje nogi.
Okna, dźwiyrze, ozewrzyjcie na oscierz, nojwyzsy cas …
Nutom, dajmy ulecieć, bo - nik nom tutok nie bruździ !
Niekze nos - po sąsiedzku usłysom - ajrysze / irlandczycy /
Nuta - niek stela wyrusy - nie jedna - ba dwieście,
Na nowe jutro, pojutrze, na rok cały - do zycio siy ocknie.
Jak drzewiej, choć świat mo - woźniejse sprawy na głowie.
Muzyke - posłysoł komedyjnik i okpiś ... Sabała,
Starej daty muzykant, złóbcoki (nosowoł w rękowie).
Skrywający treme - kcioł poznać rodoków z atomowej ery,
W pośpiechu - zjechoł fasiągiem z nieziemskiego grodu.
Tu, karcme napotkoł - - - w niej pełne jantołki gorzołki.
Wloz do [ inside ] i okowitej - kworte - wloć kozoł …
Piwo w [ pitcherze ] zamówił ! Pociagnon roz, drugi i piąty,
Dwudziesty piąty ... potem … nie przerywając picio,
Pocon cytać kronike z wydarzeń, tutejsego zycio !
Nogle, włos mu siy zjyrzył i kłabuk do zadu odchylył,
Ciupagom ( co w gorzci dzierżył ) kielo sił – vis a vis uderzył
Nieziemskim głosem ( dosadnie ) oburzenie swoje wymierzył.
Do tłumu ( donośnym głosem ) słowo siy niesło - muzyka ucichła!
- Ej ty ... w biołej kosuli z non-iron-u - skrowanej …
- kutom spinkom juhaskom - na piersiak spinanej …
- Coześ taki honorny - kaześ, portki ( góralskie ) zapodzioł?
- Kany’z - cucha - kapelus z kostkami. One by rade - z tobom w paradach?
- Cemuś ik na siy nie zawdzioł - - - pewnikiem siy ik wstydzis ?
Gościu - przeleknon siy - tak okrutnej wrzawy …
Trucicielke ( przez słomke ) w pośpiychu wysącył …
Mocno siy tym zmitygowoł ( odeseł ) boł siy burniawy.
- Ej ! ! ! - wy - paradnice - ka’z wase korole, gorsety, spodnice?
- Moje dziatecki w głowicki płowe …
- Cyście, zabocyły ojców swoik mowe ?
- Kiedy wlezies między wrony - musis krakać tak jak one !
- Od kiedy tempo basom - podpieroł akordeon ?
- Jak tak pudzie dalej - trafi w niego - pieron !
Sinymi wargami porusoł ( tysiące niegodziwości ) kcioł im wypedzieć.
- Mniesciy na śyćkie sposoby chcieli nazwać (pachołem),
- Ale, pośród wos - mili rodocy, nie kcem być - warchołem !
- Intrygi, plotki, zwady, sukanie w tym syćkim winy
- Powiedzcie bracio rodocy - jakiez som tego przycyny ?
Po telu rokach, po telu Sejmach, znów gwornie - tu i tam.
Kolejny Sejm Związku Podhalan, nie na pokaz - dziś siy odbywoł
We włosnej ( sercu nojbizsej ) bo Naskiej - góralskiej chałupie.
Godnie więc dzisiok ( wysłuchojmy ) Sabałowej mowy
Musimy, jako tyn - - - Orzeł tatrzański - - - Orzeł nas bioły,
Po tropach zadymki - naznacyć - przemyslany - ślak nowy.
